Kuc Fell
Rasa Starożytna - Anglia - Bliska zagrożenia
Wysokość : do 142 cm
Maść : głównie kara, choć zdarza się także skarogniada, gniada lub siwa
Użytkowość : jazda wierzchem, lekkie prace pociągowe, użytkowanie juczne, pokazy, ujeżdżenie, skoki, sporty konne
Kuc Fell, wraz ze swoim bliskim kuzynem kucem Dales, jest jedną z bardziej niezwykłych i urodziwych rodzimych ras brytyjskich, cechującą się smoliście czarnym umaszczeniem i wyjątkowo majestatycznym wyglądem. Korzenie rasy sięgają czasów okupacji Wielkiej Brytanii przez Cesarstwo Rzymskie, która rozpoczęła się ok. 55 r. p.n.e., kiedy Rzymianie pod wodzą Juliusza Cezara przybyli na wyspy wraz ze swoimi końmi. Rzymianie toczyli nieustanne wojny wzdłuż swojej północnej granicy z plemieniem Piktów, zamieszkującym tereny współczesnej Szkocji. W 122 r. n.e. rzymski cesarz Hadrian rozkazał wybudować mur obronny, który miał powstrzymać najazdy Piktów. Mur Hadriana, wzniesiony wzdłuż północnej granicy Anglii, sięgał od wybrzeża do wybrzeża, a w odstępach jednej mili umieszczono na nim wartownie i uzbrojone straże. To potężne przedsięwzięcie i istotne wydarzenie historyczne okazało się także kluczowe dla wykształcenia rasy Fell. W tamtym okresie kuce brytyjskie były małego wzrostu. Wywodziły się od koni przypominających Tarpany, które wykazywały wiele cech wspólnych z kucami Exmoor. Północny i zachodni kraniec pasma Gór Pennińskich oraz otwarte wrzosowiska w hrabstwie Westmorland i Cumberland na północy Anglii zamieszkiwane były przez kuce pochodzące od koni pierwotnych oraz obecnie wymarłych kuców Galloway. Te ostatnie odegrały zresztą ważną rolę w historii, jako wytrzymałe i niestrudzone wierzchowce wojujących plemion szkockich i poganiaczy bydła. Kuce Galloway hodowano w Mull of Galloway, najdalej wysuniętym na południe koniuszku Szkocji, i wysoko ceniono ze względu na doskonały kłus. Obecnie wymarłe, kuce te w znacznym stopniu przyczyniły się do powstania kilku ras, w tym kuców Fell, Dales, kuców wyżynnych, a także, pośrednio, koni pełnej krwi angielskiej oraz kanadyjskich koni nowofundlandzkich.
Kuc Fell, wraz ze swoim bliskim kuzynem kucem Dales, jest jedną z bardziej niezwykłych i urodziwych rodzimych ras brytyjskich, cechującą się smoliście czarnym umaszczeniem i wyjątkowo majestatycznym wyglądem. Korzenie rasy sięgają czasów okupacji Wielkiej Brytanii przez Cesarstwo Rzymskie, która rozpoczęła się ok. 55 r. p.n.e., kiedy Rzymianie pod wodzą Juliusza Cezara przybyli na wyspy wraz ze swoimi końmi. Rzymianie toczyli nieustanne wojny wzdłuż swojej północnej granicy z plemieniem Piktów, zamieszkującym tereny współczesnej Szkocji. W 122 r. n.e. rzymski cesarz Hadrian rozkazał wybudować mur obronny, który miał powstrzymać najazdy Piktów. Mur Hadriana, wzniesiony wzdłuż północnej granicy Anglii, sięgał od wybrzeża do wybrzeża, a w odstępach jednej mili umieszczono na nim wartownie i uzbrojone straże. To potężne przedsięwzięcie i istotne wydarzenie historyczne okazało się także kluczowe dla wykształcenia rasy Fell. W tamtym okresie kuce brytyjskie były małego wzrostu. Wywodziły się od koni przypominających Tarpany, które wykazywały wiele cech wspólnych z kucami Exmoor. Północny i zachodni kraniec pasma Gór Pennińskich oraz otwarte wrzosowiska w hrabstwie Westmorland i Cumberland na północy Anglii zamieszkiwane były przez kuce pochodzące od koni pierwotnych oraz obecnie wymarłych kuców Galloway. Te ostatnie odegrały zresztą ważną rolę w historii, jako wytrzymałe i niestrudzone wierzchowce wojujących plemion szkockich i poganiaczy bydła. Kuce Galloway hodowano w Mull of Galloway, najdalej wysuniętym na południe koniuszku Szkocji, i wysoko ceniono ze względu na doskonały kłus. Obecnie wymarłe, kuce te w znacznym stopniu przyczyniły się do powstania kilku ras, w tym kuców Fell, Dales, kuców wyżynnych, a także, pośrednio, koni pełnej krwi angielskiej oraz kanadyjskich koni nowofundlandzkich.
Niestety obecnie i te piękne, niezwykłe kuce z rodziny ras brytyjskich są zagrożone wyginięciem.
Seria " Zagadki, tajemnice, ciekawostki - historia ras koni "
Czekałem z niecierpliwością na kolejną część. Świetnie i przyjemnie się czyta :-)
OdpowiedzUsuń